20 yıl önce birbirimizi çok severek evlendik. Ancak aradan geçen uzun yıllara rağmen çocuğumuz olmadı. Köln’de yaşıyoruz ve burda birçok merkeze gittik bir sürü tedavi denedik olmadı. Biraz ara verdik belki kendiliğinden olur diye bekledik ama yine olmadı. İçimizdeki çocuk özlemi giderek arttı, denemediğimiz yöntem, gitmediğimiz merkez kalmamasına rağmen biz mücadeleyi hiç bırakmadık. 3 aşılama ve 7 defa tüp bebek denememiz olmuştu.

Çektiğimiz acı, harcadığımız para hiçbir şey gözümüzde değildi. Tek istediğimiz bir evlat sahibi olabilmekti. Gittiğim doktorla durumum için bizi tatmin edici açıklamalar yapamıyordu. Bir arkadaşımın tavsiyesi üzerine son şansımı da British Kıbrıs Tüp Bebek hastanesinde denemeye karar verdim. Bütün test sonuçlarımı, raporlarımı da yanıma alıp soluğu British Kıbrıs Tüp Bebek Merkezi’nde aldım. Ben yeni bir tüp bebek tedavisine kendimi hazırlamışken doktorum benim tüp bebek tedavisiyle anne olamayacağımı söyledi. İlk defa böyle bir şey duymuştum. Önce çok gözyaşı döktüm kabullenemedim. O kadar doktor gezmiştim ve kimse bana yumurta rezervimde sorun olduğunu söylememişti. Yani bunca yıllık denemelerimin hepsi boşunaydı. 3 yıl ara verdim ve düşünmemeye çalıştım, çevreme belli etmemeye çalıştım ama hep içim içimi yedi. Ben bu durumun bir benim başıma geldiğini düşünürken forumlarda benim gibi olan bir sürü kadınla tanıştım. Onların hikayeleri bana umut ışığı olmuştu. Anne olmam imkansız değildi. Donasyon diye bir şey vardı ve bu yolla anne olan, aile olan birçok insan vardı. Biz evlat sahibi olmak için çok uğraşmıştık ve böyle bir şansımız varsa denemek istiyorduk.

Eşimle birlikte karar verdik ve donasyon için Kıbrıs’a gittik. Hiç başka merkez araştırmadan ilk gittiğimiz yer British Kıbrıs Tüp Bebek Merkezi oldu. Çünkü o kadar tedaviden sonra ilk kez birisi bize dürüst davranmışlar ve sorunumuzun ne olduğunu bize direkt söylemişlerdi. Bu yüzden bizde bir güven duygusu oluşmuştu ve merkeze gittiğimizde ne kadar doğru bir karar verdiğimizi bize bir kez daha hissettirdiler. Tedavi sürecimiz boyunca Kıbrıs’ta kaldık. Biraz dinlenmeye ve morale ihtiyacımız vardı. Transfer yapıldı taburcu oldum. Doktorum uçmamda sakınca olmadığını söyledi ama ben 2 gün daha kalıp dinlenmek istedim. Hiçbir şeyi riske atmak istemiyordum. Doktorum 12 gün sonra sonucu öğrenebileceğimi söyledi. 12 gün bana 12 yıl gibi geldi. Kan verdik ve eşimle birlikte sonucu beklemeye başladık. Başarmıştık. Onca yıllık emeklerimiz karşılığını bulmuştu. Eşimle birlikte birbirimize sarılıp ağlama başladık. Biz başkalarının hikayelerinden etkilenip denemeye karar verdik. Bu yüzden bizim hikayemiz de size umut ışığı olsun diye paylaşmak istedik.

Doktoruma ve tüm ekibine sonsuz teşekkür ederim.